Vakantie About time

Eerste dag van de vakantie: tijd voor een ontspannende vrolijke film. Richard Curtis is altijd goed voor 'een lach en een traan' en dat biedt hij ook dit jaar weer in About Time. Precies de film die je hoopte tot een paar minuten voor het einde. Dan verpest de voice over het fantasievolle verhaal door de boodschap er met een hamer in te rammen. Jammer van deze dominee nieuwe stijl.

Motregenvariaties

Gelukkig hadden we op tijd kaartjes gekocht, nu zijn alle voorstellingen uitverkocht. En terecht: geestig, fris en snel. Iedereen heeft zijn eigen portie tragiek te verwerken in zijn leven, maar in handen van Robert Alberdingk Thijm wordt dat geen loodzwaar gedragen last. Inventief decor vol kartonnen dozen; tijd voor opruimen. Grote verrassing was de zaal: daglicht en uitzicht op de Singel gracht.

Groningen

We gingen naar Groningen voor Nordic Art. Eigenlijk niet echt mijn smaak, behalve Hammershoi. Alleen was van hem slechts één schilderij aanwezig. Dat werd dan weer ten dele goed gemaakt door de vertoning van de aansprekende reportage die Michael Palin over Hammershoi maakte. Interessant, aanstekelijk. Dat smaakt naar meer en we zullen dus plannen moeten maken om naar Denemarken te gaan.
Grote verrassing vond ik de tentoonstelling van de collectie Veendorp. Genoten van Floris Verster, Mankes, Weissenbruch, Suze Robertson, Israels en Breitner. Heel erg fijn.
Beide tentoonstellingen mooi gehangen in zalen met passende kleuren. Mooi.

lincoln

Gisteren naar Lincoln geweest en zwaar teleurgesteld. De film raakte niet en dat is vreemd, omdat het over een belangrijke zaak gaat. De man die me uiteindelijk het meest fascineerde was Thaddeus Stevens, die naar verluid een levenslange relatie met zijn zwarte huishoudster had.

Hofstad

Naar de Hofstad voor Happy Days, de tentoonstelling over jonge Haagse kunstenaars na de Tweede Wereldoorlog. Een verrassende en inspirerende tentoonstelling waarvan ik heel graag een catalogus had gehad. De verrassing schuilde in de vele werken die ik niet kende. Willem Hussem ken ik natuurlijk wel van zijn haast ready made-achtig poezie, maar zijn beeldende werk kende ik niet. Net als werk van Jaap Nanninga, Kees van Bohemen en Piet Ouborg. Erg jammer dus.

Daarna een grote tentoonstelling van Arnold Newman. Wat een fantastische portretten, heel bekende zoals die van Picasso en Stravisky, maar veel werk dat ik niet eerder gezien heb. Erg van genoten.

De middag in De Appel doorgebracht. Het nieuwe onderkomen is mooi geworden, hoewel minder spannend dan de jongensschool in de Jacob van Campenstraat, is hier meer ruimte en ook niet onbelangrijk, het is een stuk stiller. De laatste tijd kwam ik er niet meer zo vaak omdat ik het plezier van de openingstentoonstelling begin 2010, kwijt was. Misschien begreep ik er gewoon geen bal van, ook al kopte nrc.next indertijd dat je je er moest verwonderen. 

Vanmiddag in het oude Kosmos-pand aan de Prins Hendrikkade voelde ik me helemaal thuis. Vooral Yellow Patch van Zarina Bhimji vond ik heel boeiend door de sfeer van verlatenheid, de zoekende camera, de rust en de tactiliteit van de beelden. De eerste beelden die ik zag, deden even denken aan Fiona Tans A Lapse of Memory dat vorige maand nog in Eye te zien was, maar die indruk verdween snel. Hier wordt niet meer geleefd en gewerkt, dit zijn de resten van een koloniale tijd. Zo mooi dat ik hem twee keer heb bekeken.

Het lichtwerk Skies over Snaefell Allard van Hoorn stemde licht en vrolijk. Ik zat er naar te kijken zoals je op een mooie zomerdag eindeloos naar de lucht kunt kijken om vormen van de wolken aan je voorbij te laten gaan. Van dit kleurenspel heb ik net zo genoten. Jammer dat het geen permanente installatie is. Sluit mooi aan bij het Amsterdam Light Event, maar dat is vast niet met opzet.

Daisy of Hoe ik nu leef

Daisy of Hoe ik nu leef

Soms is het echt verschrikkelijk om te zeggen waar een boek over gaat, omdat je wil dat iedereen die het boek gaat lezen, gaandeweg zelf ontdekt welk verhaal er wordt verteld. Het verhaal van Daisy vind ik te indringend om samen te vatten.
Wat ik er wel over wil zeggen is dat het gaat over een Newyorkse tiener die het niet getroffen heeft met haar stiefmoeder, Davina de Duivelin. Daisy gedraagt zich ‘onhandelbaar’ en mag gelukkig naar haar neven en nichtje in Engeland. De wereldlijke Daisy met de grote woorden komt terecht op het Engelse platteland waar niet veel gezegd wordt, maar wel veel gevoeld wordt.
Even lijkt ze in een idylle verzeild geraakt, ze wordt liefdevol opgenomen in het gezin, ze beleeft een mooie verliefdheid met haar neef Edmond en ze geniet van de vrijheid van een lange zorgeloze zomer.
Dan breekt er een vage oorlog uit, die aanvankelijk niet zo gevaarlijk en dreigend lijkt. Edmond en Isaac worden gescheiden van Daisy en Piper en de chaos van de guerrilla zorgen voor een steeds gevaarlijker en gewelddadiger oorlogssituatie.
De weg van Daisy en Piper op zoek naar Edmond en Isaac, op zoek naar huis, daar gaat het om. Subtiel en steeds soberder beschreven, omdat Daisy steeds minder zegt en steeds meer toont. Vindt ze haar geliefde terug? Aangrijpend.
Ik ga beslist meer lezen van Meg Rosoff.